Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011
Αναρτήθηκε από
antgeo
Στην αρχαία Ελλάδα τις ψάρευαν και τις απολάμβαναν, μαγειρεμένες
μάλιστα με τρόπο που αξιοπρεπώς θα στέκονταν σε ένα σύγχρονο γκουρμέ
εστιατόριο. Γιατί δηλαδή να μη δοκιμάσεις τις «γαρίδες ψημένες σε φύλλα
συκιάς» που αναφέρει στους «Δειπνοσοφιστές» του ο Αθήναιος ή τις
γλυκόξινες «γαρίδες με μέλι και ξίδι, κολοκύθια και κουνουπίδι»;
Επιπλέον, ο Μάρκο Πόλο περιέγραψε την αφθονία των γαρίδων στις αγορές
της Κίνας.
Παρ' όλα αυτά, μέχρι τον Μεσαίωνα δεν ήταν τόσο συνηθισμένες στα
ευρωπαϊκά τραπέζια, για να γίνει αυτό έπρεπε να φτάσουμε στον 17ο αιώνα
και να εξαπλωθούν σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες
διαφορετικά είδη, ακόμη και γαρίδες του γλυκού νερού. Τα δύο πιο
ιδιαίτερα είδη που βρίσκουμε στην Ελλάδα είναι η γάμπαρη, η μεγάλη
γαρίδα που ψαρεύεται στον Κορινθιακό, τον Αμβρακικό και στις δυτικές
ακτές και το εξαιρετικό συμιακό γαριδάκι που αλατίζεται, τηγανίζεται και
τρώγεται ολόκληρο.
Η γαρίδα μπορεί να μαγειρευτεί με κάθε τρόπο - τηγανητή, ψητή,
βραστή, στα κάρβουνα - αλλά όπως και σε όλα τα πράγματα, συχνά η
απλότητα αποδεικνύεται μεγαλειώδης: ένα πιάτο με γαρίδες που μόλις
βγήκαν από τη σχάρα και είναι πασπαλισμένες με ψιλοκομμένο μαϊντανό,
σκόρδο και λίγο λεμόνι παραμένει αξεπέραστο. Ενα είναι το μυστικό της,
ότι δεν θέλει πολλή ώρα μαγείρεμα.
Διατροφική αξία
Τέσσερις λέξεις περιγράφουν τη θρεπτική αξία της γαρίδας: λίγες
θερμίδες, πολλή πρωτεΐνη. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμη μία λέξη που...
προσπαθεί να της χαλάσει την υπόληψη: χοληστερίνη. Κατά τα άλλα, έχει
ασβέστιο, κάλιο και σχεδόν καθόλου λιπαρά. Θεωρείται μάλιστα πολύ καλή
πηγή σεληνίου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου